Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι θεραπευτές. Συναντιόμαστε με ανθρώπους και μιλάμε για εμάς, για όλους μας, για την ύπαρξη, τη ζωή, το θάνατο, τη χαρά και τους φόβους μας. Ζούμε διαρκώς μέσα σε μια διαδικασία μύησης, όπου θεραπευτής και θεραπευόμενος καλούνται να αυτενεργήσουν για την κατανόηση του εαυτού τους και του άλλου, προκειμένου να βαδίσουν το δρόμο της ηθικής τους αυτογνωσίας…
Ελένη Νίνα
Εννιά συστημικοί ψυχοθεραπευτές παρουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο βοήθησαν άτομα και οικογένειες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και να ζήσουν μια γεμάτη νόημα και ουσία ζωή. Οι αφηγήσεις τους αποτελούν ένα άμεσο και αυθεντικό «ντοκουμέντο» της θεραπευτικής διαδικασίας, το οποίο δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στο θεραπευόμενο, αλλά μιλά και για το θεραπευτή και, φυσικά, για τη μεταξύ τους σχέση.
Οι εννιά ιστορίες λειτουργούν πολλαπλά: ως δείγματα προβλημάτων που αντιμετωπίζονται θεραπευτικά (προβλήματα σχέσεων, σοβαρά σωματικά συμπτώματα, ψυχωτικά επεισόδια, κατάθλιψη κ.λπ.), ως μεταφορά μιας θεωρητικής προσέγγισης (η κυρίαρχη μονολογική φωνή και η μετατροπή της σε πολλές διαλογικές φωνές στην αφηγηματική οπτική), για να στηρίξουν θεωρητικούς προβληματισμούς (π.χ. για την ενότητα σώματος και νου), για να λειτουργήσουν ως μεγεθυντικοί φακοί σε θεραπευτικές παρεμβάσεις (επιστολές στο πλαίσιο της θεραπείας), για να στηρίξουν με νέο τρόπο όψεις ενός κλασσικού θέματος, όπως η μετανάστευση, για να ανοίξουν χώρο για το υγιές παρά το βάρος του παθολογικού, για να δώσουν πανοραμικές εικόνες των θεραπευτικών διαδρομών και των εν εξελίξει σχέσεων των μελών μιας οικογένειας ή για να θέσουν τις παράλληλες διαδρομές θεραπευτή και θεραπευόμενου.