Προβληματισμοί σχετικά με τις εξ αποστάσεως συνεδρίες
Ως θεραπεύτρια, ποτέ δεν ήθελα να κάνω συνεδρίες στο σπίτι. Η μετακίνηση μου μπορεί να είναι ενοχλητική κατά περιόδους, αλλά πάντα δημιουργούσε μια σαφή οριοθέτηση μεταξύ του πότε ξεκινάει η δουλειά μου και πότε ολοκληρώνεται. Εκτός αυτού, το γραφείο μου είναι και ιδιωτικό και άνετο. Έχω μια δερμάτινη καρέκλα με ένα υποπόδιο για μένα και έναν καναπέ με άφθονα μαξιλάρια για τους πελάτες μου. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, χωρίς ποτέ να το έχουμε σκεφτεί, έχουμε 2 μέτρα απόσταση μεταξύ μας! Παρόλο που πολλοί θεραπευτές επιλέγουν να εργάζονται και από το σπίτι, μου αρέσει να κρατάω προσωπική αυτή τη πτυχή της ζωής μου. Πολλές φορές δεν λέω καν στους θεραπευόμενους σε ποιά γειτονιά ζω.
Ξαφνικά, ο κόσμος γύρισε ανάποδα από μια πανδημία, και πήρα την απόφαση να δουλέψω από μακριά. Μετέτρεψα τον ξενώνα σε ένα αυτοσχέδιο γραφείο, στήνοντας ένα τραπέζι για το φορητό υπολογιστή μου και μετακίνησα την αγαπημένη μου καρέκλα από το σαλόνι. Οι τοίχοι είναι σχεδόν το ίδιο πράσινο χρώμα με εκείνους στο γραφείο μου, κάτι που είναι σχετικά παρήγορο.
Όπως και οι περισσότεροι θεραπευτές, πάντα διατηρούσα μια φυσική απόσταση από τους πελάτες μου, εκτός από την περιστασιακή χειραψία κατά τη συνάντηση ή το χέρι στον ώμο κατά την αποχώρηση μετά από μια ιδιαίτερα έντονη συνεδρία. Είμασταν όμως στο ίδιο δωμάτιο, άκουγε ο ένας τον άλλον να αναπνέει ή να αναστενάζει, η ροή των δακρύων ή ο ήχος που μετακινεί κάποιος τη καρέκλα του, όλα αυτά δημιουργούσαν πάντα μια στενή αίσθηση εγγύτητας.
Δεν είχα ιδέα πώς όλα αυτά θα αποτυπώνονταν στις εξ αποστάσεως συνεδρίες. Ακόμη και αν μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλον μέσω της κάμερας και να ακούσουμε τη φωνή του άλλου, τι θα σήμαινε συναισθηματικά να μην είμαστε στο ίδιο δωμάτιο; Ήμουν έκπληκτη με αυτό που ανακάλυψα. Αντί να αισθάνομαι μακρυά από τους πελάτες μου, φάνηκε σαν να είχα εισέλθει σε μια νέα σφαίρα εγγύτητας μαζί τους, που έβαλε τη σχέση μας σε ένα νέο άγνωστο έδαφος.
Ήμουν στα σπίτια τους και ήταν στο δικό μου. Τους γνώρισα με νέους τρόπους. Ένας θεραπευόμενος με παρουσίασε στον σύζυγό της στην οθόνη, μία άλλη κάθισε στο κρεβάτι χωρίς μακιγιάζ (κάτι που δεν είχα δει ποτέ πριν) και ένας άλλος αναφώνησε: «Έχω τα ίδια ποτήρια!» όταν σήκωσα να πιω λίγο νερό. Ακόμα ένας πελάτης σχολίασε: «Τι ωραία παράθυρα που έχετε.» Όπως είδα τα έργα τέχνης στους τοίχους τους, τις επιλογές τους στα έπιπλα και την πιο χαλαρή ενδυμασία που φορούσαν, η απόσταση μεταξύ μας φάνηκε να συρρικνώνεται.
Αλλά υπήρχαν και κάποιες δύσκολες προσαρμογές. Αλλάξα τις ώρες μου για να βοηθήσω τους ανθρώπους να συναντιώμαστε σε ώρες που θα ευνοούσαν την ιδιωτικότητα τους. Το ραντεβού που είχα Πέμπτη στις 16.00 έγινε Τρίτη στις 7.00 το πρωί. Μεταξύ των συνεδριών, προσπαθούσα να παραμείνω στην επαγγελματική μου νοοτροπία, έβαζα όμως και ένα πλυντήριο. Όλα αυτά ήταν καινούργια για μένα.
Γρήγορα, συνειδητοποίησα ότι και οι χρόνοι μιας συνεδρίας είναι διαφορετικός σε μια πλατφόρμα βίντεο. Μερικοί πελάτες που έχουν συνήθως καθυστέρηση στις συνεδρίες, λόγω της κίνησης ή αδυναμίας εύρεσης χώρου στάθμευσης, βρίσκονται τώρα από νωρίς στην «αίθουσα αναμονής». Τα αρχικά λεπτά μιας συνεδρίας που συχνά αποτελούνται από κάποιον που βγάζει ένα παλτό, βολεύεται σε ένα κάθισμα και ανταλλάζει εισαγωγικά σχόλια που μου επέτρεπαν να έχω μια πρώτη εικόνα της διάθεσης τους, εξαφανίστηκαν. Τώρα καθόμαστε πρόσωπο από πρόσωπο από την αρχή.
Επίσης, αντιμετώπισα δυσκολία στο ομαλό κλείσιμο των συνεδριών. Από κοντά, υπάρχουν τρόποι να σηματοδοτήσετε ότι ο χρόνος στρέφεται προς το τέλος, κάνοντας ότι σηκώνεσαι ή στρέφοντας τα μάτια στο ρολόι. Πάντα προσπαθώ να δώσω μια προειδοποίηση, έτσι ώστε οι θεραπευόμενοι να έχουν χρόνο να τελειώσουν τις σκέψεις τους και να μαζευτούν πριν «γυρίσουν πίσω στον κόσμου τους». Προειδοποιώ επίσης τους πελάτες να μην πέφτουν στα τηλέφωνά αμέσως μετά από μια συνεδρία, αλλά να προσπαθήσουν να έχουν ένα διάστημα μετάβασης για τον εαυτό τους. Αλλά τώρα, οι μεταβάσεις για τους περισσότερους από αυτούς μειώθηκαν καθώς τα μέλη της οικογένειας τους βρίσκονται ίσως στο διπλανό δωμάτιο.
Για μένα, το πιο εκνευριστικό μέρος της χρήσης της πλατφόρμας βίντεο ήταν που έβλεπα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Έχω να παρατηρήσω τον εαυτό μου στο ρόλο μου ως θεραπεύτρια από τότε που έκανα της ειδίκευση μου. Ήταν αποσπασματικό να παρακολουθώ τον εαυτό μου ακούγοντας ταυτόχρονα. Έπρεπε να το αποτινάξω αυτή τη συνθήκη για να βελτιώσω την ικανότητά μου να δώσω προσοχή στους πελάτες μου και τους ζήτησα να κάνουν το ίδιο, αν είναι δυνατόν. Άλλωστε, η διαχείριση της αυτοσυνείδησης βρίσκεται στο πυρήνα μιας καλής θεραπευτικής σχέσης.
Μερικοί από τους πελάτες μου επέλεξαν να μιλήσουμε μόνο τηλεφωνικά. Η πλειοψηφία βέβαια επέλεξε το βίντεο, το οποίο μου επέτρεψε να εκτιμήσω καλύτερα τη γενική τους κατάσταση. Έμοιαζε λίγο σαν μια παλιά κλήση στο σπίτι. Ένας κοινός τρόπος που αξιολογώ τους πελάτες μου που πάσχουν από κατάθλιψη είναι να τους ρωτήσω: «Δουλεύει το κουδούνι της πόρτας σας;» Με άλλα λόγια, είστε έτοιμοι να αφήσετε κάποιον να μπει στο σπίτι σας χωρίς προειδοποίηση; Κατά το παρελθόν, έχω πάντα βασιστεί στην αυτο-αναφορά τους. Οι απαντήσεις τους παρέχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο για να καταλάβω πόσο έχουν ξεπεράσει η αυτο-φροντίδα τους. Αυτές τις μέρες, χωρίς κανείς να πηγαίνει μέσα και έξω από τα σπίτια του άλλου, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τα πιάτα που συσσωρεύονται, τα κρεβάτια ξέστρωτα και τα κουλουράκια στο τραπέζι σε αφθονία.
Το βίντεο ενισχύει την ικανότητά μου να εκτιμώ την λειτουργικότητα των θεραπευόμενων μου. Ελπίζω ότι με την πρόσκληση στο σπίτι τους κάθε εβδομάδα, θα είναι και ένα extra κίνητρο για ένας ντους ή ένα συμμάζεμα, τα οποία συμβάλλουν στην καλύτερη ψυχική υγεία.
Ευχαριστημένη από το πόσο γρήγορα προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα των βίντεο, η εκτίμησή μου αυξήθηκε για το πώς μπορούσαμε να μείνουμε σε επαφή ανεξάρτητα από πόσο καιρό έπρεπε να εργαστώ από απόσταση. Συνιστώ επίσης στους πελάτες μου να χρησιμοποιούν βίντεο για να παραμείνουν συνδεδεμένοι και με τους άλλους στη ζωή τους. Προτείνω σε όλους, ειδικά εκείνοι που είτε ζουν μόνοι είτε αυτοί που αισθάνονται μόνοι τους, να έχουν συχνές συνομιλίες και με άλλο πρόσωπο εκτός από εμένα. Αυτή η αλληλεπίδραση θα ενισχύσει την ευημερία τους μεταξύ των συνεδριών.
Με ενοχλεί να μην μπορώ να πω στους πελάτες μου πότε μπορούμε να τα ξαναπούμε στο γραφείο μου με τα άνετα έπιπλα και την απόλυτη ιδιωτικότητα. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθίζω να εργάζομαι από απόσταση, ξέρω ότι θα επιστρέψω με χαρά στο αυτοκίνητό μου και θα επιστρέψω στο γραφείο μου όταν τελειώσει. Αυτό που τίθεται περισσότερο είναι, θα αισθάνονται οι ίδιοι οι πελάτες μου το ίδιο;
Maggie Mulqueen, PhD, Συγγραφέας του » On Our Own Terms: Redefining Competence and Femininity».
Πρωτότυπο Κείμενο: https://www.psychotherapynetworker.org/blog/details/1730/reflections-on-remote-work-with-clients
Μετάφραση – Επιμέλεια: Νταραντάνης Διονύσης