Η εκπαίδευση Συστημικών Ψυχοθεραπευτών στο Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων
Το Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων εδώ και πάνω από 35 χρόνια αποτελεί ένα δίκτυο ανθρώπων και ιδεών που ασκεί το Συνθετικό Μοντέλο Συστημικής Οικογενειακής Θεραπείας εφαρμόζοντάς το στη θεραπεία ατόμων, ζευγαριών, οικογενειών και ομάδων.
Η τετραετής εκπαίδευση που οργανώνεται από την Εκπαιδευτική Επιτροπή του Εργαστηρίου συνίσταται σε 1482 ώρες περιλαμβάνοντας Προσωπική Θεραπεία, Θεωρητική Κατάρτιση, Πρακτική Άσκηση και Εποπτεία.
Περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, εκπαίδευση σε δεξιότητες συμβουλευτικής, βασικές αρχές και παρεμβάσεις στην οικογενειακή και την ομαδική θεραπεία, το συνθετικό μοντέλο συστημικής οικογενειακής θεραπείας και τη συστημική οπτική στην ψυχοπαθολογία, στοιχεία από τη θεωρία προσκόλλησης, τη θεωρία συστημάτων, τις νευροεπιστήμες και την ψυχαναλυτική οπτική στην ψυχοπαθολογία, ενώ ασχολείται με την έρευνα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη του θεραπευτή.
Το Εργαστήριο, χάρη στο ευρύ δίκτυο που έχει δημιουργήσει στη μακρόχρονη πορεία του, στην Αθήνα κ σε άλλες πόλεις, προσφέρει πολλές ευκαιρίες για Κλινική Εκπαίδευση των εκπαιδευόμενων θεραπευτών (βιντεοσκοπημένες συνεδρίες ατόμων/ ζευγαριών/ οικογενειών/ ομάδων, προσομοιώσεις θεραπευτικών τεχνικών και συνεδριών με τη χρήση μονόδρομου καθρέφτη, διετή συμμετοχή του εκπαιδευόμενου θεραπευτή σε ομαδική θεραπεία ως τρίτη καρέκλα). Η πρακτική άσκηση ενσωματώνεται γρήγορα στην εκπαίδευση πάντα υπό την εποπτεία των έμπειρων εκπαιδευτών του εργαστηρίου.
Παράλληλα δίνεται έμφαση στην πλαισίωση της προσωπικής θεραπείας του εκπαιδευόμενου θεραπευτή (ατομική κ ομαδική) η σημασία της οποίας έχει πιά αναγνωριστεί από τις περισσότερες σύγχρονες θεραπευτικές κατευθύνσεις.
Ο συστημικός τρόπος σκέψης προσφέρει ένα ευέλικτο ευρύ και ενοποιητικό πλαίσιο που διευκολύνει την οργάνωση της πολυπλοκότητας που αντιμετωπίζουν οι ειδικοί του χώρου της ψυχικής υγείας και διευκολύνει τη μεταξύ τους επικοινωνία.
Η συστημική οπτική στην ψυχοπαθολογία βοηθά τον ειδικό να ξεφύγει από τα ταξινομητικά συστήματα και να δει πιό συνθετικά κάθε ασθενή / θεραπευόμενο εστιάζοντας πέρα από τη θεραπεία του συμπτώματος στη θεραπεία του συστήματος που προκαλεί την έκφραση του συμπτώματος. Απενοχοποιεί έτσι τον ασθενή / θεραπευόμενο, ενισχύει τη θεραπευτική συμμαχία και τελικά επιτυγχάνονται καλύτερα κλινικά αποτελέσματα και εμπλουτίζεται η κλινική πρακτική.