Το πρωτοποριακό παραμύθι που έγραψε ο Axel Duwe αποτελεί μια ουσιαστική καινοτομία στο χώρο του παιδικού βιβλίου. Οι περιπέτειες της Λορέτας της Ποντικίνας είναι ένα σύγχρονο παραμύθι που απευθύνεται στο παιδί που θα ζήσει στον άγνωστο κόσμο του αύριο, έναν κόσμο που απαιτεί άλλου είδους προδιαγραφές, άλλου είδους επιδεξιότητες και γι’ αυτό άλλου είδους προετοιμασία.
Η Λορέτα, η σύγχρονη ηρωίδα του Axel Duwe, μας μεταφέρει το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι σε μια εποχή που δεν προσφέρει πια πολλά σταθερά σημεία αναφοράς, όσα δεν μπορούμε να αναζητήσουμε στο παρελθόν και όσα δεν μπορούμε να οραματιστούμε για το μέλλον, μπορούμε να τα αντλήσουμε από μέσα μας, αξιοποιώντας το δυναμικό που διαθέτουμε.
Η Λορέτα μας μαθαίνει ότι μπορούμε να μάθουμε έναν καινούργιο τρόπο να σκεπτόμαστε. Η Λορέτα έχει αποδεχθεί ότι κανείς δεν θα της χαρίσει το μαγικό λυχνάρι που θα της φωτίζει το δρόμο, ότι δεν θα εμφανιστεί μπροστά της η καλή νεράιδα που θα την προστατεύει από τις κακοτοπιές, και ότι δεν θα μεταμορφωθεί σε μια βασιλοπούλα που έχοντας φτάσει στο αίσιο τέλος θα ζει καλά και μεις καλύτερα.
Μουσικά τραγούδια σε στίχους Εύης Ψάλτης και μουσικής Στάθη Ουλκέρογλου.
Πίτα μοσχομυριστή με μέλι και καρύδια
η πίτα της Πρωτοχρονιάς με το χρυσό φλουρί
την έπλασε η μητέρα μας μ’ αγάπη και φροντίδα
να ξεκινήσει η χρονιά με γλύκα περισσή.
Πραγματικό, πραγματικό
είναι ό,τι ψάχνω για να βρω
Αν ψάχνω φίλους περιμένουν,
εχθρούς, θα με παραμονεύουν,
θα βρω αν θέλω αταξία
κι όταν βαριέμαι απραξία.
Παιδικό παραμύθι που διαπραγματεύεται την αλήθεια και τον φόβο…
Ένα ζευγάρι αετών αναζητά το μυστικό που θα κάνει όλα τα πουλιά ευτυχισμένα. Οι φτερωτοί σύντροφοι ταξιδεύουν ως το τέλος του κόσμου, εκεί όπου κατοικεί ο Κρυστάλλινος Αετός. Ακολουθούν δρόμους λίγο περπατημένους, γνωρίζουν περιπέτειες και πολιτισμούς κι ανακαλύπτουν μια αιώνια αλήθεια. . . Ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου που χαράσσει δρόμους φιλίας και αγάπης.
Μα είχε κι ένα κακό, φοβερά ενοχλητικό:
Ήταν πάντα πρόβλημά τους
απ΄τα τρία τα παιδιά τους
το ψαράκι το μικρό.
…
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα σπουργιτάκι που απορούσε:
Τάχατες ποιός είν΄ο λόγος
που στον κόσμο τούτο ζούσε;
Όμως, πάντα ο αρουραίος
τους εγέμιζε με δέος
«Τι σοφός! Τι προικισμένος!»
κουβεντιάζαν σιγανά.
Να έμοιζαν σ΄ αυτόν πως θέλαν
Τα δικά τους τα παιδιά!
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν δύο φιλαράκια,
δυο ξανθούλια σκιουράκια
που βρισκόντουσαν μαζί
απ΄ το βράδυ ως το πρωί.
Μιά φορά κι ένα καιρό
ήταν μια μπαλίτσα φως
μια μπαλίτσα δροσοστάλα
που ακουμπούσε στη σχισμάδα ενός βράχου
αστραφτερού σε μια ρίζα ενός βουνού